De gevonden goudschatten in Friesland worden respectievelijk verklaard als Vikingschat of schatten van Friese Koningen, terwijl het Oosterse Kunstvoorwerpen blijken te zijn. Opvallend aan deze schatten blijken de overeenkomsten met versieringen met Keltische knopen. Deze door handel of roof (?) verkregen schatten zijn in Friesland in de grond gestopt (enkele schatten zaten in een potje). Wanneer deze verstopt zijn is niet bekend. Dat het voor invallende Vikingen verborgen zou zijn is een onbewezen aanname. De Vikingen verstopten toch hun schatten niet voor elkaar als het Vikingschatten waren?
Dat deze schatten juist in Friesland talrijker gevonden zijn, kan (volgens Jos Bazelmans) ook te maken hebben met het grotere aantal metaaldetector-amateurs in Friesland. Zo worden er ook in Groot-Brittanië de laatste tijd veel detectorvondsten gedaan, zodat de musea zelfs klagen dat ze overvol raken. Maar het kan evengoed te maken hebben met het afgelegen en spaarzaam bewoonde Friesland. Op andere plaatsen zijn deze schatten wellicht ook gevonden, maar in bezit gebleven van de vinders of omgesmolten. Vergelijk het bijvoorbeeld met de Kerkschat van Oignies (zie afbeelding hieronder). Het goud en zilver van de Kerkschatten en reliekhouders in de Roomse Kerk kwam vaak van omgesmolten 'heidense' gebruiksvoorwerpen. Zie ook de afbeelding uit de 'Histoire de l'Arte et Archeologie' (bovenaan de pagina), waarop rechts duidelijk een 'Keltische knoop' is afgebeeld.
Bekend zijn ook de miniaturen van de abdij van Citeaux in Frankrijk (zie afbeelding hieronder) waarin de Keltische knopen verwerkt zijn.
Een Byzantijns Kruis waarop ook de 'Keltische' knopen voorkomen.
De letters IC NI KA XC betekenen Jesus Christus de Verlosser van Begin tot Eind (van Alpha tot Omega in het Grieks). Deze tekens kwamen al voor op Byzantijnse munten vanaf de 8e eeuw. (zie voorbeelden hieronder van een oude en moderne -namaak- munt).
Er is dus geen enkel bewijs dat wat dan "Keltische knopen" genoemd wordt, ook Keltisch is.
Dus prof.dr. W.A.van Es, de broche uit Dorestad toont geen enkele er bestaande Christelijke traditie aan, zeker ook niet omdat die broche dáár niet gemaakt is.
In hoeverre zijn 'Keltische knopen' ook Keltisch?Veel middeleeuwse goudschatten hebben versieringen in de vorm van wat we doorgaans Keltische Knopen noemen. Deze schatten worden dan weer aan de Vikingen toegeschreven, dan weer aan Friese Koningen, net naar gelang het de onderzoeker uitkomt. Aan de motieven wordt allerlei symbolische en mythologische betekenis gekoppeld. Het zijn motieven die we vooral kennen van Keltische versieringen. Voorbeelden van dergelijke siervoorwerpen (zie afbeeldingen hieronder) zijn de broche van Wijk bij Duurstede en de fibula van Wijnaldum. Ook de schatten van Sutton-Hoo hebben vergelijkbare versieringen.
Uit onderzoek bleek dat de broche van Wijk bij Duurstede uit Bourgondië kwam. De almandijn (rode edelsteen) in de diverse schatten, blijken afkomstig uit India.
Voor de vermeende symboliek van de broche uit Wijk bij Duurstede verwijzen we naar de opvattingen van W.van Es die dat allemaal eens zo stelde. Veel van wat Van Es beweerde is ondertussen achterhaald. Zie daarvoor 'de broche van 'Dorestad' opnieuw bekeken'.
Uit de diverse (goud-)schatten is helemaal niet op te maken of deze van de Vikingen waren of van Friese 'Koningen' of van willekeurige spaarders of dieven. De 'Keltische' knopen tref je ook aan op oosterse (sier-)voorwerpen, zoals uit het oude Byzantium of het oude Rome (zie voorbeelden hieronder en in de linker kolom).
De visie van Albert Delahaye.
De beschrijving van Celtica, waaruit duidelijk de west-oriëntatie van Strabo blijkt.
"Het land dat wij Celtica noemen wordt in het westen (lees: zuiden) begrensd door de keten van de Pyreneeen, die met hun beide uiteinden de zee raken, de Binnenzee (Middellandse Zee) en de Buitenzee (Atlantische Oceaan). In het oosten (lees: noorden) door de Renus (Schelde), die parallel loopt met de Pyreneeen (dus is het niet de Rijn). Zijn grenzen (nl. van Celtica) liggen in het noorden (lees: westen) en het zuiden (lees: oosten) tussen het noordelijk (lees: westelijk)uiteinde van de Pyreneeen en de Monden van de Renus (Schelde). Aan de andere kant komt eerst de zee, die Massilia (Marseille) en Narbonne bespoelt, tussen het zuidelijk (lees: oostelijk) uiteinde van de Pyreneeen en de bronnen van de Renus (Schelde). Rechthoekig op de Pyreneeen ligt het gebergte van de Cevennen; het breekt de vlakten in het midden en eindigt bij Lyon in het centrum van het land... Dan komt het land van de Belgae met de rest van de volken langs de Oceaan (Atlantische Oceaan) tot aan de Mond van de Renus (Schelde), daaronder begrepen enige volken van de Renus (Schelde) en de (franse) Alpen... Keizer Augustus heeft Celtica in vieren verdeeld. Hij had een provincie gemaakt van de Kelten in Narbonne, een ander van de Aquitani, zoals Caesar die al had ingedeeld, maar hij voegde er 14 volken aan toe, die het gebied bezetten tussen de Garonne en de Loire. Wat betreft de rest van het land: na dat in tweeën gedeeld te hebben, gaf hij aan Lugdunum (Lyon) met als grens de bovenloop van de Renus (Schelde), en aan de Belgae het andere deel."
Bron: Strabo, Geographia, IV, 1,1.
Een tekst uit ca. 350 na Chr. vermeldt dat Magnentius Franken en Saksen in zijn leger opneemt en luidt als volgt: "De Kelten en de Galliërs... vormen samen een leger door de macht van de keizer en niet door een besluit van het volk. Volgens een overeenkomst voegden de Franken en de Saksen zich vrijwillig bij hem, de meest krijgszuchtige volken die rond de Renus aan de Westelijke Zee (Atlantische Oceaan) wonen".
In deze tekst kan met de Renus nooit de Rijn bedoeld zijn, maar was het onmiskenbaar de Schelde.
In ca. 420 na Chr. worden vreemde plaatsen waar Gallische troepen staan genoemd, zoals de Celtae. Met deze Celtae zijn natuurlijk niet de Kelten bedoeld, daar deze naam in Gallia was verdwenen. Het zijn de bewoners van Cléty, op 12 km zuidwest van St.-Omaars.
Byzantijnse gouden munthanger; solidus van Justinianus I (527-565), (zie afbeelding hiernaast).Vervaardigingsjaar: van ca. 527 tot 565. Omschrijving: De munt van deze gouden munthanger is een ''solidus'', waarop de Romeinse keizer Justinianus I (527-565) staat afgebeeld. De munthanger maakt deel uit van een bijzondere vondst die in 1866 gedaan werd in het Friese Westergo, tijdens de afgraving van een terp nabij het plaatsje Wieuwerd. Toen een terparbeider een aardewerken potje vond en het per ongeluk omstootte waardoor het stukviel, bleken er talrijke gouden voorwerpen in te zitten. Die moeten daar rond 630 begraven zijn. De goudschat bestaat bijna geheel uit sieraden. Deze munt werd blijkbaar niet meer als betaalmiddel benut, maar gebruikt om de rijkdom van de eigenaar te tonen. (Bron: Het Geheugen, www.geheugen.delpher.nl).
Deze vermeende Vikingschat blijken gewoon Byzantijnse kunstsieraden te zijn.
Zie de voorbeelden van Grieks-Byzantijnse sieraden hieronder.
| Rechts een fragment van een mozaïekvloer uit de Ilissos-basilica in Athene. De decoratie met dieren, planten en geometrische patronen staat in de Grieks-Romeinse traditie. Marmer en glas, Athene (Griekenland), 400-450, Byzantijns en Christelijk Museum, Athene. | 
|
Wat weten we van andere voorbeelden? Is hier sprake van Vikingen?
Enkele voorbeelden van 'Keltische' knopen waarnij totaal geen sprake is of kan zijn van Vikingen of Friese Koningen:
 Afbeelding van een Evangelieboek uit Noord-Frankrijk (9e eeuw). |
 
Enkele voorbeelden van Romeinse vloermozaieken. Hierbij denk je toch niet aan Vikingen? |
 -  -  Afbeeldingen uit het Book of Kells waarbij niemand zal beweren dat het versieringen van Vikingen of Friese Koningen zijn. |
