Publius Cornelius Tacitus (ca.55-117 n.Chr).
Het grootste misverstand is geweest dat men Germania exclusief heeft opgevat als Duitsland.
De Romeinse schrijver Tacitus geeft in zijn 'Germania' (geschreven vanaf 96 n.C.) een beeld van Germania en vooral van de scheiding tussen Germania en Gallia. Hij beschrijft alle Germaanse stammen die toen onder Romeins gezag waren
Het is dus klinkklare kletspraat om die Germaanse stammen over een groot gebied uit te spreiden, tot in Hongarije, Polen, Rusland, Denemarken en Zweden. Tacitus schreef over het noorden van Frankrijk, over het gebied tot aan het Hercynische Woud, het woud dat ook de opmars van Julius Caesar stuitte.
De titel van dit werk van Tacitus was "De Origine et Situ Germanorum". De naam "Germania" is niet gegeven door Tacitus zelf, maar toegepast toen rond 1425 een kopie van dit werk werd ontdekt in de abdij van Hersfeld (Duitsland). De inhoud ervan werd meteen toegepast op "het Germania" uit de 15e eeuw, waar vele mythen reeds 'vaste vorm' hadden gekregen. Blijkbaar heeft niemand eerder vragen gesteld over geografische onwaarschijnlijkheden, zelfs geografische onmogelijkheden, in de teksten genoemd (zie hiernaast).
A.W. Byvanck (zie daar) noemde enkele teksten bij Tacitus "enigszins gewrongen (p. 121). Men kan zijn verhaal nooit zonder meer navertellen. Steeds dient men een poging te doen om het aan te vullen" (122). Over het verslag van het bezoek van Germanicus aan het terrein waar de Varusslag heeft plaatsgevonden, schrijft Byvanck: "Ongelukkigerwijze, zijn de mededelingen van Tacitus niet uitvoerig genoeg om den tocht van Germanicus van de Eems naar het slagveld te reconstrueren". (127) Het verhaal bij Tacitus is in dit geval niet geheel duidelijk (133).
Maar het verhaal van Tacitus is wel helemaal duidelijk als men het op de juiste plaats localiseert, namelijk in Frans-Vlaanderen. Daar past het precies, zelfs de kleinste details. Het is dan ook duidelijk dat het verhaal van Tacitus niet overeenkomt met de aangenomen traditie.
Zo werden de boeken van Tacitus in de 17e eeuw gepromoot. De Bataven-mythe zat er toen al stevig in. (Klik op de afbeelding voor een vergroting).
Er zijn vele voorbeelden te geven dat de teksten uit de klassieke bronnen niet te plaatsen zijn op de plekken die de traditionele geschiedenis er voor aanhoudt. Zie onderaan deze bladzijde maar ook bij de veldtochten van Varus.
Het blijft dan ook onbegrijpelijk dat de traditonele historici deze problemen niet onderkend hebben. Zij kwamen niet verder dan opmerkingen als 'de teksten zijn onzuiver overgekomen' of 'hier moet de schrijver zich vergist hebben'. Niet de schrijver heeft zich vergist, maar de historici die deze teksten op de verkeerde plaats wilden toepassen.
Het is dan ook vanzelfsprekend dat historici het niet met elkaar eens zijn over bijvoorbeeld de loop of naam van rivieren. De Rhenus wordt door dan wel meestal de Rijn genoemd, maar toch maakt een ander (Bogaers) er in een bepaalde tekst de Waal van, een ander (Byvanck) de Maas.
Zo zijn er meerdere voorbeelden te geven dat historici het totaal niet eens zijn met elkaar. Zie bij de Peutingerkaart, maar ook bij Twijfel, bij ongelooflijk en bij Citaten.
De visie van Albert Delahaye.Als er een werk grondig is misverstaan dan is het wel 'Germania' van Tacitus. Dit boek is niet verwrongen overgeleverd, zoals wel eens geopperd wordt, maar het is verwrongen toegepast op Duitsland. Germania van Tacitus gaat niet over Duitsland, maar over Frans-Vlaanderen. Precies zoals het Romeinse Germania ten westen van de Rijn lag, lag ook daar het Germania van Tacitus. De Germanen woonden binnen het Romeinse Rijk dat zich nooit heeft uitgestrekt tot Noord-Duitsland. De twee nieuwe provincies Germania Inferior en Germania Superior werden in 89 afgesplits van Gallia Belgica en Gallia Lugdunensis en kwamen ook niet overeen met het beoogde grondgebied van Germania Magna, opgevat als Duitsland dat geheel ten oosten van de Rijn lag.
Het Germania van Tacitus lag geheel ten westen van Straatsburg en ten westen van de Rijn. Er was geen meter Duits grondgebied ten oosten van de Rijn bij. Zie de kaart hiernaast. Klik op de kaart voor een vergroting van het westelijk deel. Klik hier voor het oostelijk deel.
In zijn boek 'Germania = Frans-Vlaanderen' geeft Albert Delahaye honderden details die niet in Duitsland te plaatsen zijn. Waar in midden Duitsland ligt de taalgrens? Waar in Duitsland vind je de kortste oversteekplaats naar Engeland? Waar in Duitsland kun je Engeland aan de overkant zien? Waar zijn in Duitsland de ijzermijnen, bij de Romeinen al bekend? In het Scheldebekken zijn ze overbekend. Waar in Duitsland liggen de zoutvelden aan zee waar de Hermunduren zout wonnen? Waar liggen in Duitsland de honderden plaatsen die Tacitus noemt? Waar ligt het bos Baduhenna? Waar in Duitland ligt het Ardennerwoud waar Julius Caesar door gestuit werd? Waar in Duitsland aan de Oceaan leeft de herinnering voort aan de stoutmoedigheid van Drusus die bij Boulogne-sur-Mer versterkingen liet aanbrengen?
Als er één zaak duidelijk is in de Romeinse occupatie van West-Europa is het deze: de Romeinen zijn nooit of te nimmer in het hoge noorden van Duitsland geweest of zelfs helemaal in Polen of Rusland.
Hieronder de kaarten van de juiste plaatsen van de Germaanse stammen die Tacitus in zijn 'Germania' beschrijft. Al deze stammen leefden in Noord-Frankrijk en niet in Noord-Duitsland of nog verder naar het oosten waar nooit een Romein geweest is.Van links naar rechts: deel I: het noord-westen; deel II: de omgeving van Rijssel; deel III: de omgeving van Arras/Atrecht; deel IV: de omgeving van Valenciennes. Klik op de kaart voor een vergroting.
"De Agri Decumates"
Wat schrijft Tacitus nu precies over de Agri Decumates? Onder de volken van Germania mogen we hen niet tellen, die zich hebben gevestigd aan de overzijde van de Rhenus en de Danuvius en daar de "Agri Decumates" bezetten. Het schuim van Gallia, en allen die de miserie tot dit waagstuk had gedwongen, hebben een land ingenomen waarvan het bezit onzeker was. Daarna heeft men een grensweg aangelegd, hier en daar enige legioenen gelegerd, en zo zijn zij een vooruitgeschoven punt van het rijk en deel van een provincie geworden.
De term 'Agri Decumates' heeft men altijd verkeerd opgevat en vertaald als “tiendplichtige landen”, wat al onjuist is vanwege het simpele feit, dat de Romeinen de belasting van tienden niet kenden. Dit was weliswaar een oud begrip, reeds uit het Oude Testament bekend. De westerse Roomse Kerk kende het aanvankelijk ook niet en het is pas later door en onder Karel de Grote in west Europa ingevoerd. "Agri Decumates" betekent simpelweg: de drooggevallen gronden. En dat was precies van toepassing in Nederland toen de Romeinen er arriveerden. Agri=gronden, Decumates is niet afgeleid van decimus - tien of tiende, maar van cumatilis, verwant met het Griekse kuma, dat letterlijk een waterblauw kleed betekent. “De-” is in het Latijn een normaal voorvoegsel om een ontkenning of het tegenovergestelde uit te drukken. Bijvoorbeeld: “struere” is bouwen, “destruere” is afbreken. Het waterblauwe zeekleed verdween dus, het zeewater trok zich terug.
Deze tekst pas dus in het geheel niet bij het Zwarte Woud in Duitsland waar men traditioneel de agri decumates plaatst. Welke gronden waarvan het bezit onzeker was zou daar bedoeld kunnen zijn. 'Het land waarvan het bezit onzeker was' heeft duidelijk betrekking op land dat nog geregeld overstroomde. Het past dan ook feilloos bij een transgressie-gebied, zoals aan de kust van Het Kanaal. De Romeinen hebben die strijd tegen het water uiteindelijk niet kunnen winnen en daarom zijn ze rond 260 n.Chr. definitief uit Nederland vertrokken. Dat er nadien nog Romeinse munten uit de vierde en vijfde eeuw gevonden zijn in Nederland, vormt geen enkel bewijs van hun aanwezigheid, zoals men in Nijmegen wel eens beweerd. Nijmegen heeft niet bestaan tussen de 4de en 11de eeuw. Lees meer over de 4 gaten van Nijmegen.
Heeft niemand zich ooit afgevraagd waarom er in Nederland gewoon niets van Romeinse bouwwerken gevonden werd en wordt? Overal waar de Romeinen geweest zijn, Frankrijk, Italië, Azië, Libanon e.d. zie je nog bouwwerken, zie je wegen en andere overblijfselen, zelfs nog complete tempels boven het maaiveld. Maar niets van dit alles in Nederland. Dat er Romeinen geweest zijn is niet het punt van discussie, maar welke Romeinen? En wat hebben ze hier gedaan en wat hebben ze hier achtergelaten? Uit de vele opgravingen (sic!) blijkt het een armmoedige bedoening geweest te zijn. Ja, er wordt veel nagemaakt als in het Archeon, maar dat is geen geschiedenis maar kopieergedrag van buitenlandse voorbeelden. In Nederland was het precies wat met de beschrijving van Tacitus overeenkomt: miserie!
Kaart waarop de locatie van Germania Inferior en Superior te zien zijn (klik op de kaart voor een vergroting). Beide Germania's lagen binnen het Romeinse Rijk en waren dus 'onder Romeins gezag' zoals dat omschreven wordt, o.a.door Tacitus. Germania Magna heeft nooit bestaan dan in de fantasie van de historici.Let op de locatie van de volksstammen (in rood) die soms opvallend op een andere plaats getekend zijn dan waar de traditionele geschiedenis ze plaatst (Daarover bestaat al geen eenduidig standpunt). Zo worden hier de Cananefates in Zeeland geplaatst, terwijl de traditionele geschiedenis deze in Zuid-Holland plaatst. De Tencteri en Usipetes worden door andere historici meestal in Nederland geplaatst, in de buurt van Gorichem (Van Es) of Nijmegen (Hoogveld) of bij Kleef (Byvanck). Volgens Julius Caesar verbleven deze twee volksstammen aan de monding van de Renus. Zo zijn er wel meer verschillen aan te wijzen nog afgezien waar Albert Delahaye deze volkstammen plaatst, zoals de Chatti in Frans-Vlaanderen, waar Monts des Chatts (Katsberg) hun hoofdstad was. Enkele klassieke schrijvers vermelden dat de Batavi tot de Menapii gerekend moeten worden. Zie bij de Bataven.
Aan de hand van de berichten over de veldtochten van Drusus in het jaar 12 vóór Chr., waarin hij de Frisones bedwong en daarna versterkingen liet aanleggen langs de Albis, de Amisia, de Wisurgis en de Lippia - die toch zeker de Elbe, de Eems, de Weser en de Lippe waren (?) - heeft men deze veldtocht in het noorden van Nederland en het noorden van Duitsland gereconstrueerd.
De absurditeit, dat Drusus dan tevoren Nederland en Duitsland veroverd moest hebben, - wat uitgesloten is - werd niet eens opgemerkt, nog minder de nog grotere absurditeit dat die gebieden ondanks de “bedwinging” en ondanks die keten van fortificaties nimmer in handen van de Romeinen zijn geweest, nog afgezien van de vraag welke zin een verdedigingsline daar kon hebben, die door de bronnen toch helder wordt voorgesteld te zijn bedoeld voor de defensie van Gallië. Van die forten is in het noorden van Duitsland ook nooit iets gevonden!
De grootste absurditeit is, dat de Romeinen pas ca. 50 jaren later het midden van Nederland bereikt hebben, en dat zij Friesland nooit bezet hebben. Neen, er is een nóg grotere zotheid, namelijk de reconstructie, die nota bene in recente publicaties nog wordt volgehouden, dat Drusus zijn befaamde kanaal, onderdeel van zijn Gallische verdedigingslinie, reeds ca. 9 vóór Chr. in het midden van Nederland zou hebben aangelegd. Daarna liet Drusus een brug bouwen tussen Gesoriacum en Itium in het land van de Morini. Dit werk aan de oceaan werd nadien door Germanicus voltooid, schrijft Tacitus. Waar in Duitland was dit? Gesoriacum was Boulogne-sur-Mer en Itium lag er tegenover.
Waar dat kanaal van Drusus lag, weet geen sterveling; vandaar dat er wel 10 verschillende plekken voor zijn aangewezen. En dat dit ca. 50 jaren vóór de aanwezigheid van de eerste Romein in Nederland gebeurde, is nimmer opgemerkt als een absolute onmogelijkheid. Het toppunt van verblindheid is, dat men probeert dit kanaal stratigrafisch aan te wijzen (aan de oppervlakte), terwijl toch onomstotelijk vaststaat, dat de “Romeinse” bodem in het westen tot 4 à 6 meter, in het oosten tot 1 meter beneden het huidige maaiveld lag. De Frisones zaten er zó vast als Nederlands bezit ingehamerd, dat men de absurditeiten niet meer zag.
De Nederlandse archeologie heeft aangetoond (zie J.H.F. Bloemers e.a., Verleden Land. Archeologische opgravingen in Nederland. Amsterdam 1981, ofschoon dit boek tóch nog met Drusus komt aanzetten), dat er geen sprake is geweest van een Romeinse occupatie van Friesland.
In het gebied van de Elbe, Eems en Weser ontbreekt eveneens elk spoor van de Romeinen. Alle kaarten in alle uitgaven over de Romeinen, of dat nu Nederlandse, Belgische, Franse, Engelse, Duitse of Italiaanse zijn, beelden de Romeinse occupatie tijdens de periode van de grootste uitgestrektheid van het Romeinse rijk op dezelfde manier af, met wellicht enige kleine onderlinge afwijkingen, die niet veel terzake doen. Het algemeen beeld, dat derhalve unaniem door de deskundigen wordt voorgestaan, is dat de grens van het Rijk in het oosten wordt gevormd door de Donau, in het westen vanaf Mainz, Keulen en het midden van Nederland door de Rijn. Het land ten noorden van deze rivieren is nimmer in het bezit van de Romeinen geweest. Aan de hand van Tacitus’ “Germania” weten we nu, dat de Germaanse stammen er niet thuishoren en dat men ze er ten onrechte geplaatst had. De historische zowel als de archeologische gegevens bewijzen meer dan afdoende, dat deze conclusie juist is. De geografische bronnen zoals Strabo, Ptolemeus, de Peutinger-kaart en het Itinerarium Antonini bevestigen haar met exacte gegevens. Die streken, nooit door de Romeinen bezocht, waar ten overvloede geen Romeinse relicten gevonden zijn, komen nergens in de geschriften voor. Vraagstukken blijven het Marskamp in Ermelo en de locatie van de Varusslag, waarover de meningen nog steeds verdeeld zijn
De juiste lezing van Tacitus' Germania onthult de fundamenten van de historische mythen, die meer omvatten dan Nederland alleen, namelijk de totaal foutieve conceptie van Germania uit de romeinse periode. In zijn "Germania" spreekt Tacitus met geen woord over Nederland. Hij heeft dit evenmin gedaan in zijn "Annales" en "Historiae". Zijn beschrijving van de streek dokumenteert hij met een groot aantal plaatsnamen, die nergens in het noorden zijn terug te vinden. Slechts enkele uit een hele rij heeft men foutief tot ver in Rusland geplaatst, streken die NOOIT door de Romeinen zijn bezocht. Het plaatsen van enkele van zijn teksten op Nederland en het overslaan van de massa, staat model voor de traditionele opvattingen en de manier waarop de historische wetenschap te werk ging en nog gaat. Het is fragmenten-happerij, die de grondbeginselen van de historische geografie aantast. Tacitus vermeldt 13 maal de Renus die bij hem steevast als de Schelde moet worden opgevat. De teksten laten daar geen misverstand over bestaan. Zijn Danuvius is de Aisne en niet de Donau, wat aantoont hoe fundamenteel de historici hem hebben misverstaan. Hij ontmaskert de Bataven-traditie van Nederland als volslagen onzin en wijst de Patavia van de Peutingerkaart aan Frankrijk toe. Daarmee rekent hij zo definitief af met Karolingisch Nijmegen, dat de rest van het boek "De Ware Kijk Op..." eigenlijk niet eens geschreven had hoeven te worden.
Voor de betreffende teksten verwijzen we naar "De Ware Kijk Op". Voor bestelling van dat boek Klik hier!
Het boek "Germania van Tacitus" is pas in de 15e eeuw bekend geworden in Europa. Men is het toen van commentaar gaan voorzien met de toen gangbare opvattingen. De juiste lezing van de "Germania" van Tacitus levert het bewijs, dat de gangbare opvattingen over de romeinse occupatie van het westen van Europa sterk overdreven zijn en dat de zwaarste consekwenties Nederland betreffen. Bij Tacitus is "Germania" de streek tussen Vlaanderen, Trier, Keulen en het noorden van Frankrijk. Over Duitsland ten oosten van Trier en Keulen heeft hij het niet. Vlak daaronder ligt bij Tacitus Gallië. Daartussen ligt de taalgrens en die ligt er nog steeds, op nagenoeg dezelfde plaats. Dat deze grens ontstaan zou zijn door de Romeinse occupatie is een fabel, aangezien de grens al bij Griekse schrijvers vóór de Romeinse bezetting bekend was en op dezelfde plaats beschreven werd!
| Tacitus schrijft nadrukkelijk, dat de Bataven woonden op de grens tussen Gallië en Germanië, "zodat zij door de schrijvers beurtelings Galliërs of Germanen worden genoemd". Had men dit juist opgevat en het op de taalgrens gesitueerd, wat de Peutingerkaart en Ptolemeus even duidelijk als Tacitus aantonen, dan waren de Nederlandse mythen in één slag opgelost. |
Tacitus plaatst de Bataven aan de kust van Gallia.
Tacitus schrijft in Historiën IV.12.3: "Batavi, donec trans Rhenum agebant, pars Chattorum, seditione domestica pulsi extrema Gallicae orae vacua cultoribus simulque insulam iuxta sitam occupavere, quam mare Oceanus a fronte, Rhenus amnis tergum ac latera circumluit". De vertaling van deze zin is als volgt: "De Bataven trokken over de Renus en door het land van de Chatten en vestigden zich op het onbewoonde uiterste deel van Gallië en op een daar gelegen eiland dat van voren door de Oceaan, van achteren en ter weerszijden door de Renus wordt omspoeld".Zie de pijl: was dit het door Tacitus bedoelde eiland in het Flevum dat soms droog viel? Klik op de kaart voor een afbeelding van een groter gebied waarop o.a. Bononia, Turnhem, Tarvanna en Castellum Morin te zien zijn.
Het gaat in de tekst van Tacitus cdus duidelijk over de uiterste kust van Gallia en daar hoorde Nederland beslist niet bij. Dat wordt al aangetoond met 'De Bello Gallico' van Julius Caesar. In de Gallische Oorlog is hij nooit in Nederland geweest en al helemaal niet tot de Rijn. Maar is de genoemde Renus wel de Rijn? Of was deze soortnaam, wellicht de Schelde? Waar in Nederland was het onbewoonde uiterste deel van Gallië waar de Bataven zich vestigden? Het grote misverstand is ook hier weer de opvatting dat de Renus wel de Rijn zal zijn, maar het was de Scaldis. Lees meer over de Renus. Kan de Betuwe worden opgevat als een eiland dat aan zee ligt? Wordt de Betuwe aan drie zijden door de Rijn omspoeld? Door de Bataven alleen in de Betuwe te plaatsen, slaan de traditionele historici de helft van de tekst van Tacitus over. En met 50% van een tekst kun je toch niet je gelijk bewijzen?
Enkele andere voorbeelden van het misverstaan van Germania van Tacitus.
"In dezelfde verhouding staat het volk der Mattiaci (ook Wattiaci, is het volk van Watten). Naast deze (Batavi en Wattiaci) wonen de Chatti".
Nog steeds beschrijft Tacitus hier het noorden van Frankrijk. Er is nergens een aanwijzing te vinden dat hij plots een gedachtesprong van 300 tot 1000 km zou maken en Duitsland zou beschrijven.
Klassici en historici hebben in het verleden met kwistige hand deze stammen, waarvan namen voor en na verloren zijn gegaan, rondgestrooid over heel Europa tot aan Hongarije en Rusland, tot in Denemarken en Zweden. Andere Romeinse schrijvers bevestigen Tacitus hierin, o.a. Julius Caesar in zijn "Bello Gallico".
Een vergelijkbare veel gemaakt fout is dat Jacoba van Beieren uit het Duitse Beieren zou komen terwijl ze uit de omgeving van Bavay kwam. Ook met Godfried van Bouillon wordt een vegelijkbare geografische fout gemaakt. Hij kwam niet uit het Belgische Bouillon, maar uit Boulogne=Boonen in Frans-Vlaanderen.
Dat in het overgrote merendeel van Duitsland geen spoor te vinden is van een Romeinse okkupatie, wat ook Byvanck vermeldt, schijnt niemand ooit te zijn opgevallen.
Met andere woorden: men kan rustig opnieuw beginnen met het lezen en interpreteren van de klassieke schrijvers, daar tot in de grond toe fout is wat men van hun teksten heeft gemaakt. Het spreekt vanzelf, dat die valse lijnen in de hele geschreven geschiedenis zitten en niet beperkt zijn gebleven tot de Romeinse periode.
Immers, als er één zaak in "Germania" duidelijk is, dan is het dat Tacitus met geen woord rept over Nederland of het noorden van Duitsland. Hij plaatst de Bataven op de taalgrens, midden tussen Franse streken en plaatsen, aan alle kanten omgeven door Frans grondgebied, zodat de Nederlandse Bataven definitief naar het rijk der fabelen verwezen moeten worden. En als dat zo is, waarover niet meer de geringste twijfel kan bestaan, dan wordt automatisch Karolingisch Nijmegen gewipt, want door de tekst van Einhard over de bouw van het paleis te Noviomagus staat vast, dat dit Noviomagus bij het Eiland van de Bataven lag.
Nu is ook een duister punt van de Peutinger-kaart volledig opgehelderd. Boven de landstreek "Patavia" van de kaart staan enige namen. Ofschoon de lezing hier en daar niet helemaal zeker is (vanwege enkele beschadigingen), wordt algemeen aangenomen dat er staat: Chauci. Chamavi qui et Franci (de Chamaven die ook Franken zijn). Cherusci. Angrivarii. Suevi.
De kaart plaatst deze namen ten noorden van het Eiland van de Bataven, wat nauwkeurig met de mededelingen van Tacitus overeenstemt, die deze stammen ten noorden van de franse Batua (Bethune) situeert.
Het vormt een tweede en even afdoend bewijs dat de landstreek "Patavia" van de Peutinger-kaart niet op Nederland toegepast kan worden. Vast staat nu ook, dat het Noviomagus van de Peutinger-kaart Noyon is. Wie er nog Nijmegen van wil maken, verkoopt kletspraat, als we de geliefde uitdrukking van Bogaers ook eens mogen gebruiken. Tacitus plaatst de Frisii eveneens ten noorden van de Bataven, ergo in Frankrijk en Vlaanderen, wat alle andere klassieke en vroeg-middeleeuwse schrijvers eveneens doen.
Vlakbij Arleux ligt de plaats Corbehem, waar Albert Delahaye 'le Canal de Corbulo' plaatst, die de Scarpe met de Escaut verbond. Zie foto rechts hiernaast.