Leest men de wet zelf en de oudste teksten die hierover handelen, dan komt men al snel tot een geheel andere conclusie. Dan blijkt nergens uit dat die wet over Nederland zou gaan, maar net als zoveel van de 'vaderlandse' geschiedenis in Frankrijk thuis hoort. Dan blijkt de Amorem geen rivier te zijn wat men er in Nederland steevast van maakt, maar een landstreek in Bourgondië.
Ook deze wet is een typisch voorbeeld van de 'deplacements historiques' waar de 'vaderlandse' geschiedenis vol van is.
Over de Frankische wet "Ewa quae se ad Amorem habet" is veel geschreven en nog meer gefantaseerd. De Nederlandse en Duitse historici menen dat deze wet gold in het Hamaland, langs de IJssel in Gelderland. Waar alle plaatsen die in het klassieke Hamaland genoemd worden dan in Nederland lagen, is niet bekend. Albert Delahaye legt het in de wet genoemd Armorem in Frankrijk aan de kust van Normandië en Bretagne. Daarvoor zijn zeker argumenten te geven die ook in zijn boeken genoemd worden. Mijn opvatting is dat het Amorland in Bourgondië lag. Lees meer in de bijlage (pdf.bestand).Hiernaast een afbeelding van een pagina uit die wet. Klik op de afbeelding voor een vergroting.
De visie van Albert Delahaye.
De Ewa ad Amorem zoals deze wet vaak wordt afgekort, handelt over het gebied Amorem dat in Noord-Frankrijk lag. Het is op zich van minder belang om de geografische toepassing op Nederland te weerleggen, aangezien ook hier duidelijk sprake is van de later toepassing ervan op een nieuw verworven gebied.
Voor de juiste locatie lees meer over Hamaland, waar men deze wet traditioneel plaatst. Daar geplaatst zou de wet dan slechts in een klein gebied gelden, wat uiteraard een farce is.
Wat weten we nu feitelijk echt?
Het is een feit dat praktische alle wetten die Karel de Grote uitvaardigde over het gebied Austrasië handelden, zijn eigen oorspronkelijke stamland. Ook deze wet moet men daar plaatsen en zeker niet in Nederland, dat immers nooit tot het rijk van Karel de Grote heeft behoord (al meent de traditie van wel).
In de traditionele opvatting zouden de gebieden van de Friezen, Franken en Saksen elkaar juist in het IJsselgebied raken. Op zich is deze zienswijze juist, echter dat gebied waar Friezen, Franken en Saksen elkaars buren waren lag in Frans-Vlaanderen. Die traditionele opvatting van Friezen, Franken en Saksen in Nederland heeft er in het verleden toe geleid om juist daar Hamaland te plaatsen en dus ook deze wet waarin deze drie volkeren genoemd worden, van toepassing gedacht.
Interessant en daarmee in tegenspraak zijn dan de bevindingen van Annemarieke Willemsen die in haar boek de 'Gouden Middeleeuwen' het volgende schrijft: "Archeologisch zijn de Franken en Saksen in Nederland niet te duiden. De traditionele etnische indeling in Friezen, Franken en Saksen in Nederland is archeologisch niet te bewijzen" (p.12 en 138).
Als het archeologisch niet te bewijzen is, waarop is dan de traditie gebaseerd anders dan op aannamen?
Lees meer over de Ewa et Amorem op Wikipedia of op de website van Kees Nieuwenhuijsen.